Verslag van Wilco

verslag van Wilco en Bart hun laatste dag tijdens de NdTvK week.

Hoogtepunt. (5 min leestijd:-)

Op zaterdagochtend loopt de wekker af om 02.00u in de Italiaanse Torino hut (3375m). De dag ervoor waren we na een heerlijk verblijf in het dal met zijn alle een beetje bijgekomen van de andere tochten deze week. Voor ons de overschrijding van de Breithorn (5x4000m ) en de Polux en Castor waarmee de teller op 7x4000m voor Naar de Top voor Kika stond. Nu is het plan de duivelsgraat op de Mont Blanc du Tacul (4248m) te beklimmen of te wel de Arête du Diable. Op deze rotsroute overschrijd je 6 vierduizenders. Vijf rots naalden met de nodige klimtechnische vaardigheden en de nodige abseils. Als laatste 4000-er eindig je op de Mont Blanc du Tacul. Een tocht waar 6 tot 9 uur voor staat.

Om 02.30 vertrekken we en we hopen dat we na 1.5 uur de instap zullen vinden maar de sneeuw en ijsgoot die de instap normaal markeert ontbreekt volledig. Na wat spurren hebben we de kale droge instap toch gevonden. Onderin veel losse stenen die ook voortdurend naar beneden komen. We zoeken dapper onze weg omhoog in de hoop dat de rotsroute beter zal worden. Af en toe trappen we een flink blok los en dondert deze met een wild kabaal naar beneden waar angstvallig geen einde aan lijkt te komen qua geluid. Godzijdank zijn we de enige touwgroep en geen andere onder ons. Het is flink zoeken in het maanlicht maar zelfs als de zon op komt blijkt de route niet bomvast te zijn en dus heel veel losse stenen, zand en gruis. Toch lonken de rotsnaalden op de graatMaar eerst moet de col du Diable (3955m) bereikt worden. Dit blijkt door het ontbreken van de sneeuw en ijsgoot in het couloir onmogelijk. Wat te doen? Terug? Nee, dan kennen ze ons nog niet. We traverseerde door de wand totdat we een redelijk couloir van vaste rots tegenkomen en klimmen voor zover je van vaste rots kan spreken omhoog. We klimmen onder de twee laatste rotsnaalden omhoog. De laatste en moeilijkste rotsnaald l'Isolée (4114m, 5c) moeten we ook aan onze neus voorbij laten gaan omdat de instap te glad voor ons is en we geen boorhaken zien. En geen plek voor friends of nuts. Boven gekomen op de graat schijnt de zon in ons gezicht. We klimmen de lange rotsgraat naar boven toe uit die eindigd op de Mont Blanc du Tacul. Toch onze eerste vierduizender voor deze dag met een ongekend prachtig vergezicht. Ook tijdens de beklimming over de messcherpe graat hadden we ongekende uitzichten alle kanten op.

Op de top van de Mont Blanc du Tacul (4248m) zien we in de verte de top van de Mont Blanc (4848m) 600m hoger lonken. Het is 11.00 uur. We hebben er 8.5 uur klimmen opzitten. Bart en ik kijken elkaar aan en een grote glimlach verschijnt. Het zou toch wel heel gaaf zijn om het hoogtepunt, de Mont Blanc waarmee ook Bart zijn sponsoren heeft verleid waar te kunnen maken. Een letterlijk hoogtepunt voor Naar de Top voor Kika. Het weer is ongekend goed dus waarom niet. Het risico is de papsneeuw met een hele lange moeizame afdaling en de vraag is hoe laat we terug zijn op de hut. Ook hebben we te weinig drinken (1 ltr) en eten mee (4 reepjes).

Maar inmiddels is het geen vraag meer. We gaan! Na de Mont Blanc du Tacul daal je eerst een stuk af waarna je weer een flink stuk omhoog klimt. Je moet immers eerst nog over de Mont Maudit (4465m). Daarvoor moet je een steile firnwand beklimmen. Maar onder de huidige omstandigheden is het een sneeuw wand met hele diepe zachte uitgesmolten voetstappen. Wat het link maakt is de steilte van de wand en we moeten ook nog over dezelfde weg terug nog later op de dag! Afdalen via de normaal route is geen optie vanwege het steenslag gevaar in het Grand Couloir na de Gouter hut.

Onder een grote serac klimmen we stap voor stap maar met vertrouwen door de steile wand van de Mont Maudit. Moe maar blij dat de wand achter ons ligt op de rand van de Mont Maudit zien we het lange stuk wat nog dik 400 meter hoger voor ons ligt. Bart roept: Tjonge, jonge, jonge....een mens verzint wel eens wat! Vanuit mijn ervaring moedig ik Bart aan dat het verder lijkt dan het is. Echter in deze belabberde sneeuw omstandigheden zakken we af en toe in de vlakke stukken tot onze knieën in de sneeuw. Doodvermoeid. Op de vlakke stukken ziet de sneeuw ook niet wit maar geel van het Sahara zand. Daardoor smelt de sneeuw hier nog harder en zak je zo ver weg.

Eerst gaat de route weer naar benedennaar een col. Voordat je hier bent heb je alweer de nodige gletsjerspleten overwonnen. Het blijft enorm tricky want elk moment kunnen de wanden van de speten het ook begeven. Op de col houden we een korte pauze. Een heel klein slokje water om de gort droge keel te smeren en dan toch maar een van de laatste energie reepjes erin. Het tempo is er inmiddels flink uit. Is het de hoogte of de uitdroging? Een procent vochtverlies is 20% prestatie verlies weten we uit onderzoek. We besluiten de rugzak op een vlak stuk achter te laten. We komen hier tenslotte toch weer terug. Dat scheelt in gewicht een extra touw, alle rotsklimuitrusting, extra klimschoentjes etc. We nemen alleen het hoogstnoodzakelijke mee. Het laatste water, een extra jas, pickel, skistok etc.

Het lijkt of je de top ziet. Maar ik weet uit ervaring dat het een sneeuw koepel is die maar op blijft lopen. Metde blik op oneindig en een steady pace dwingen we ons zelf om niet op te geven. Heel even informeerd Bart al of het geen optie is om in de Cosmique hut te slapen (Frankrijk) ipv de verder gelegen Torino hut (Italië). Maar we weten dat dit niet handig is de volgende dag ivm de auto die in Italië staat.

Eerst die top maar eens. Het gaat inmiddels echt langzaam en Bart geeft aan last van de hoogte te hebben. Maar tegelijkertijd roept hij: we gaan hem halen! Het is inmiddels 13.00 uur maar om 14.00 uur willen we op de top staan. Het laatste stuk is zigzaggend omhoog waar geen einde aan lijkt te komen. Elke keer denk je nog 3 haarspeldbochten en dan staan we eindelijk op de top. Maar schijn bedriegt. Inmiddels is het ook een beetje gaan waaien en de wind is erg koud. We trekken een extra jas aan.

Gelukkig is de sneeuw/firn hier hard.

En dan eindelijk met flink doorduwen staan we om 14.00 uur op de gedroomde top van de Mont Blanc (4848m), het dak van Europa (eigenlijk west Europa). Het hoogtepunt van Naar de Top voor Kika is behaald. Bart en ik vallen elkaar bijna jankend in de armen. Ik film Bart en Bart roept boven de wind uit dat hij bijna niet meer kan praten. Enerzijds door de droge mond maar nog meer vanwege de emotie. Bart bedankt me en ik sla hem op de schouders en geef hem complimenten. Knap gedaan man! Het is gelukt, wie had dat nog kunnen bedenken. De Mont Blanc is immers officieel gesloten voor klimmers. Dat maakt het extra bijzonder. Vanwege de koude wind en de lange terugtocht die voor ons ligt blijven we kort op de top. Het uitzicht is magistraal. We leggen alles vast en dalen weer af. Ze zeggen wel eens afdalen gaat vanzelf maar niet in deze omstandigheden. Eén misstap en je glijdt naar beneden en grote kans dat je de ander aan het touw meetrekt. Vooral de hele steile stukken zijn doodvermoeiend. De kop erbij houden is het credo. Even lager bij de rugzakken houden we weer een korte pauze van 5 minuten. Het laatste reepje gaat erin en één van de laatste slokjes. Bart vraagt of sneeuw eten geen oplossing is. Ik leg hem uit dat in sneeuw geen mineralen en/of zouten zitten waar je lichaam iets aan heeft. Sterker nog met sneeuw eten verlies je energie omdat je lichaam het ijs moet smelten en droog je alleen maar verder uit. Heel even is de dorst dan weg maar komt steeds sneller hierdoor terug. Het volgende doel is de steile wand van de Mont Maudit weer af te dalen. Eerst moet je na de col weer omhoog alvorens hier aan te kunnen beginnen. En het zal niet het laatste klimmetje zijn. Ook na de Mont Maudit moet je na een afdaling weer omhoog om de Mont Blanc du Tacul weer over te gaan. Daarna volgt een steile lange papperige afdaling naar de gletsjer van de Vallee Blanche. Tussen en onder allerlei omgevallen ijstorens en seracs door, springend over gletsjerspeten bereik je dan de gletsjer. Dan volgt er een lange omweg om uiteindelijk bij de Torino hut uit te komen aan de Italiaanse kant. Je komt dan eerst langs de Cosmique hut aan de Franse kant waar Bart voorstelt om iets te gaan drinken. Maar ik praat het uit zijn hoofd omdat je dan vanaf de gletsjer eerst weer een paar honderd meter omhoog moet klimmen. En ik motiveer hem dat we water op de gletsjer kunnen vinden. De baas van de Torino hut vertelde ons dat je in 2 uurtjes over de gletsjer terug zou zijn bij de Torino hut. Maar als we na een uur moeizaam lopen en wegzakkend bij de hoek van de gletsjer komen richting de hut zakt de moed ons in de schoenen want we zullen eerst nog een flink stuk moeten afdalen alvorens weer een heel eind omhoog te moeten klimmen naar de hut. Die hut kan je overigens niet zien liggen. Ik gok dat we zeker nog 2 uur nodig zullen hebben. Het is inmiddels 18.00 uur. Aan de rand van de gletsjer hoort Bart water van de rotsen kletteren. We maken een D-tour en vinden de waterval waar Bart onze waterflessen vult. We laven onze dorst met het steenkoude water. Heel even helpt het. We vervolgen onze weg. We hadden nog heel even gedroomd dat we de kabelbaan vanaf de hut terug naar het dal zouden kunnen halen om 17.30 uur. Nu maar hopen dat we straks nog een bed kunnen krijgen en hopelijk nog wat te eten.

Als we de hoek van de gletsjer naar beneden omgaan staan we plots voor een gigantische breukenzone met giga grote gletsjerspeten. Er lijkt geen doorkomen aan. Theoretisch zijn er twee opties. Of door het midden waar de gletsjer relatief vlak is of aan de zijkant bij de rotsen maar daar is het flink steil. Naar het midden lopen zou flink om zijn en veel tijd kosten. We besluiten de gok te wagen en toch een weg te zoeken door het labyrint vol muil grootte gletsjerspeten. Ik ga voorop en herinner Bart eraan het touw flink strak te houden. Nu in een gletsjerspleet vallen zou rampzalig zijn. Zo moe en aan het einde van je krachten en er dan zien uit te komen is een horror scenario. Maar het lukt we vinden ons een weg door het labyrint. Als we na weer een uur lopen half glijdend aan de andere kant van de Gletsjer aan de kant van Italy aankomen wacht er ons nog een flinke lange beklimming naar de hut. Het lijkt echt mega ver, geen hut te zien en welk spoor te volgen. We kiezen voor een langere weg maar één die minder steil omhoog loopt. Het eerste stuk gaat prima maar dan in de buurt van de hut komen we toch nog weer in een labyrint van mega grote gletsjerspeten. Gelukkig loopt er een spoor en vertrouwen erop dat die ons bij de hut brengt. Maar dan plots staan we voor de zoveelste spleet die je normaal overstapt of springt maar deze is zo groot dat het lijkt alsof er een stuk ijs weggevallen is. Aan de overkant schijnt de route toch door te lopen. We kijken elkaar aan en zien maar een oplossing en dat is toch met een flinke aanloop te springen. Het voelt best eng want de diepte van de spleet is op zijn minst gezegd angstaanjagend. We verzamelen de moed en met een aanloop met de pickel in de aanslag vlieg ik door de lucht en beland ik aan de overkant nog net op het ijs. Even later vliegt Bart door de lucht en volgt er een kreet van verlichting. Zal dit de laatste hindernis zijn? De hut blijft tot het laatst verborgen achter een rotsmassief maar het ellenlange spoor zien we wel voor ons nog steeds omhoog lopen. En dan eindelijk na 17 uur klimmen zijn we eindelijk terug bij de hut. Het is inmiddels 20.00 uur. We gooien de spullen neer en bestellen 4 blikken limonade. Gelukkig is er ondanks de drukte in de hut in het weekend gelukkig nog een bedje en wat eten. Morgen loopt de wekker om 5.45 uur af voor de eerste lift naar beneden. Met een fantastische Kika week en 9 x 4000 bergen keren we voldaan en moegestreden terug naar huis. Met een rugzak vol levensherinneringen om nooit meer te vergeten. En dat voor een machtig doel. Eind goed, al goed!

verslag van Wilco van Rooijen ambassadeur van NdTvK